Negatyw

Krajobraz przemoknięty, szary
aż po horyzont, po-jesienny
szczelnie otulił się perkalem
z najczystszej, posrebrzanej bieli,
tkanej w przestworzach z anielskich łez,
gdy lecąc zastygały w płaty.

Stoicki spokój, wszystko drzemie.
Obok kapliczki przydrożny bez
ukrywa pod puchową czapą
zazdrość do świerków, gdyż jak krasnale,
w ramionach ciężkich od brokatu
zwiesiły aż do gruntu zieleń.

W brązie dzikiej gruszy konary
ponad pustynią śnieżną, senną,
oraz zmarzniętych kawek czernie
przechodzą światłem wprost w negatyw.
A cisza, że aż w uszach dźwięczy,
idzie wraz ze mną znaną ścieżką.

Wciąż wypatruje twoich śladów
pośród głodnych tropów zajęczych,
odciśniętych w śniegu mereżką.
Cisza odkrywa skrytą słabość,
kiedy wspomnieniem wracam w przeszłość
i tęsknotą ocieram łezkę.

Wenie48 zgodnie z zamówieniem o zimie

autor

budleja

Napisany: 2015-08-12 Dodano: 2015-12-12 08:49:54

Ten wiersz przeczytano 1467 razy

Oddanych głosów: 38

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie