Niczym Apollin

Na początku tajemnicze spojrzenia,
rzucane ot tak ukradkiem,
niby od niechcenia.
Później serce zaczęło mocniej bić,
Lecz nic się nie zmieniało w rozmowach,
Wszystko było normalne,
Jak gdyby nigdy nic.
Bo po co się z uczuciem ujawniać,
Gdy nie jest się pewnym wzajemności,
Trzeba tysiące pytań zadawać,
Choć to i tak sprawy nie uprości.

W myślach całuję jego usta skropione deszczem,
Przechodzą mnie ciepłej miłości dreszcze.
Wiem, że to ten jedyny na świecie,
Choć czasem różne głupstwa plecie.
Blask jego oblicza widzę w gwiazdach, wszędzie,
Jest delikatny, blady, jak pióro łabędzie.
Ale on nie ma litości i wciąż zwiększa moje cierpienie,
Igra, bawi się mną, śmieje się szalenie.
I co robić mam, kiedy nie wiem, co myśli?
Kiedy wiem, że w nocy znowu mi się przyśni!

Na chmurze w gwiazdy wpiętej,
Stoi, niczym Apollo młody
i skacze lekko, powoli, do ciemnobrunatnej wody.
Oczy świecą kolorami tęczy i wydają blask jasny ,
Widzę więc przed sobą dwie spadające „nibygwiazdy”

Lecz to wszystko to są tylko myśli
I urywki z tego, co mi się czasem przyśni.
W rzeczywistości nie wiem, co on knuje,
Bo raz mówi poważnie, a potem żartuje…

autor

fikcjanka

Dodano: 2006-04-18 12:46:14

Ten wiersz przeczytano 496 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie