Nie bójmy się trudnych chwil...

nie pamiętasz mojego adresu –
chciałam tylko przypomnieć o sobie.
wsłuchuję się w pociągi nadziei
i w krople, które szepczą imię twoje.

wpatrzona w czas milczeć muszę –
kolory życia tracą swoją moc.
noc wysyła listy do zakochanych,
ktoś gdzieś kaleczy sobie duszę.

mgła osnuwa zagubione ćwierćmyśli,
słowa szarpie jesienno-zimowy wiatr –
zamienia świat w czary szarych kadr,
rozplata złote warkocze rozbłyśnięć.

gdzie kiedyś miarowym krokiem ciepło szło
po własnych wydeptanych ścieżkach –
serce synchronizuje obrazów resztki.
pod rosą łez niebo przybiera oczu tło.

czekam na wszystkie niewysłane listy
jak drzewo bezlistne, uczę się kochać chłód –
pytam: czemu jedwab jest miękki
i czemu kamień tak ostro rani?

czekam na wszystkie, niekończące się marzenia,
jak bose stopy na wiatr, na kolor tęsknot za domem.
snami je w księdze sekretów uwiecznię –
czekam na ostatni błękit nieba i na ostatni list od

ciebie...

© 31.08.2007

autor

Ossa77

Napisany: 2007-08-31 Dodano: 2018-02-16 18:21:09

Ten wiersz przeczytano 1198 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie