Nie budźmy

/z cyklu "Związki" (2)/

Oto obraz - kobieta - próbuje tworzyć kolaże.
Jej szyja, piersi - jak wyblakła chusta;
a usta - czerwień (to szminka);
oczu chyba nie dojrzę, zasłania - czyżby pustka?

Nie była nigdy piękna, ale przyciągała.
Malując słowem zdarzenia, które dech zapierały.
Dziś miniaturki - w cieniach.

Oto obraz - mężczyzna - dąb z poszarpaną korą.
Podaje pędzel, farby (jeszcze kolorowe);
'kocham' - jak na lekarstwo, ale wtedy szczęśliwa.

Kobieta wieczorem usypia.
Mężczyzna się wymyka -
spełnia najskrytsze pragnienia.

Ciszej. Nie budźmy kobiety -
niech śni - niech będzie radosna.
Ciszej. Nie zdradźmy mężczyzny,
nie zabierajmy obrazu.
Jej przędza już taka cienka
i rwie się.

Rwie się na krosnach.

autor

cii_sza

Napisany: 2016-03-10 Dodano: 2016-03-19 19:57:53

Ten wiersz przeczytano 2324 razy

Oddanych głosów: 25

Rodzaj Nieregularny Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie