Nie chcę.

Nie chcę patrzeć...
Nie chcę widzieć...
Powoli zamazuję obrazy.
Wyrzucam chwile z krainy złudnej szczęśliwości.
Powoli przestaniesz istnieć, znikniesz, pryśniesz jak czar bajkowej nocy.
Zrozumiesz, poczujesz i zgaśniesz jak słaby płomyk nadziei.
Nie usłyszysz, nie dotkniesz!
Słowa ulecą, odbiją się głuchym echem i zasną.
A wtedy ja spokojnie wypiję ten nieudany moment, przeklnę ból, poczuję życie i wzniosę kolejny fundament ludzkiej wiary w cuda.

autor

nika26

Dodano: 2004-09-29 14:54:29

Ten wiersz przeczytano 399 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie