Nie ma już nic

Tajemnica barw pragnieniem lśni w dłoniach poranka promień budzi mnie.
Myśli na nowo krążą znów, w wazonie z różą czarne oczy tęsknią.
Samotnie układam płatki ,serce topi grzech bo ciebie nie ma już.
Pusty wzrok,kamienna twarz, niemy dzień chodź gorący zimnem pochłania mnie.
Pchnięte drzwi nie zamkneły się, w gorączce świat zakręcił los.
Biegnę szeroką ulicą gwiazd ,głośny krzyk rozplynął się gdy wazon spadł.
W drobinkach szkła legł piękny kwiat, bez nektaru czarny blask zgasł.

autor

GM Lew

Napisany: 2004-09-15 Dodano: 2004-09-17 15:06:21

Ten wiersz przeczytano 459 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Wolny Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie