Nie ma między nami wygranej

/ pisarski eksperyment w kilku odsłonach/

Wibrujemy w naszych spotkaniach do przodu
z małymi dźwiękami i ruchami.
Tworzymy przestrzenie w czasie,
ze świecącymi na czarno minimonolitami.

---

Niepewny dźwięk zagłady naciśnięty krótko w klatce piersiowej,
zanim znów szybko wpadnie na asfalt.

Idę w stronę naszego zwykłego miejsca w parku,
gdzie rutynowo odnajdujemy się między przyjaźniami innych.
Eksploracja naszych stałych ścieżek przez zielone korytarze.

Delikatna bryza pomaga płynąć strumieniowi,
ale między nami nie ma wiatru,

tylko nasze głosy unoszą się w poczwarce, którą tkamy,
podczas dawkowania sobie nawzajem naszych marzeń i rzeczywistości.

Później pijemy wino na kawiarnianych krzesłach pod pasmami słońca,
bawiąc się letnimi ciężkimi liśćmi.

Już zaczęliśmy szukać z powrotem własnego życia.

Owady leniwie jeżdżą po lustrze rzeki,
jak każde z nas, sunąc
swoją drogą w przepływie istot ludzkich,
skrada się jak wąż po zakurzonych ścieżkach,
pod opalonym niebem.

Widziana z góry
czystość, którą trzymają chmury
nie ukrywając już krwi Ziemi.

---

Budzi mnie kolejny nocny potop.
Pali cicho w ciemności mieszkania
znów zsynchronizowany ze światem.

Liczę piorun i własne niedociągnięcia
w prymitywnej nicości deszczu,
które obfituje od otwarcia okna.

Przez mieszkanie unosi się mgiełka mokrego lata
Zanurzam swój umysł w miękkim chłodzie
i widzę ponownie nowe doświadczenie w twoim spojrzeniu dla mnie.

Dogoniłeś życie,
twoje oczy są wolne od kurzu z twoich rozgrywek.

Półksiężyc znów sunie wyraźnie na wilgotnym horyzoncie.
W jego śladach rozchodzi się delikatny paraliżujący zapach
brakującego letniego deszczu.

---

W knajpach pod chmurami nasyconymi księżycem
zajmuję mój wszechświat przyjaciół,
kolejna nowa era ze zwykłymi napojami.

Wcześniej unosiłeś się na krawędzi nas wszystkich
ale odleciałeś dalej
Stworzyłeś swój własny kosmos
w obszarach, których nigdy nie szukaliśmy.

W głębi imprezy uświadamiam sobie z obojętną jasnością
jak mało moim troskliwym snom pozwoliłam żyć.

Były za lekkie jak na ciężar mojego życia,
ale w głębi swojej woli ukształtowałaś silniejsze nadzieje
które przeniknęły membranę w świat.

Pozwalam mojemu umysłowi płynąć dalej w moim upojeniu.

Rozcieńczając lekkošć zabawy
w czasie gdy obnażone gwiazdy nad nami
migają w rytm pokuty w moim umyśle.

autor

Mirabella

Napisany: 2021-08-17 Dodano: 2021-08-17 21:11:36

Ten wiersz przeczytano 474 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie