Nie mogę być Aniołem

Przede Mną rozdroże,
Setki dróg,
Te wyznaczają Mój początek,
Owe właśnie znam,
Tamte oznaczają Mój koniec,
Nimi boję się podążać.

Poddaję umysł rozczepieniu,
Lewa dłoń?
Pamiętam Ją,
Rano trzymałem w Niej filiżankę herbaty.
Teraz kruszy się niczym cegła,
Odpada,
Podobna zwiędłemu liściowi.

Czuję się jak Waribasi,
Nie mam tylko pojęcia co miało wpływ na Me rozłączenie.

Pamiętam,
Kiedyś Mój mózg stworzył projekt,
Wiedziałem jak się z tego wyplątać,
Dziś?
Nic z tego,
Nie pamiętam o czym wówczas wiedziałem.

Paradoksalne,
Spłodziłem projekt,
Ale jako ojciec nie pamiętam Swego dziecka,
Nie jestem nawet pewien,
Czy kiedykolwiek,
Czy w ogóle istniało?
Obawiam się,
Że może to być swoista obrona,
Pełen paniki odruch Mojego wewnętrznego Ja.

Chowam się teraz bezkrytycznie,
Chcę uniknąć własnej nikczemnej ciekawości,
Tu w ukryciu mogę udawać, że jestem odważny.
Tak naprawdę nienajlepiej się czuję,
Żołądek się skurczył,
Mózg wciąż nie dotarł do właściwej odpowiedzi.

Czy Ty Mnie nie widzisz?
Czekam tu na Ciebie.

autor

kabariel

Napisany: 2005-02-22 Dodano: 2005-02-27 09:43:52

Ten wiersz przeczytano 458 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie