Nie patrz z ukrycia

Samotny wędrowiec był szczęśliwy,
gdy samotnie przemierzał swe życie.
I stało się tak oto, o dziwy:
kobieta patrzyła nań ukrycie.

Ona kochała go bardziej niż siebie;
czekała nań doba po dobie.
On szedł dalej jak obłok po niebie.
Poszły precz; nadzieja, wiara... obie.

Kontynuował długą swą podróż,
gdyż nie wiedział nic o miłości tej.
Szedł pośród pastwisk i wysokich wzgórz.
Więc jaki morał z opowieści mej?

Gdy kogoś kochasz nie patrz z ukrycia,
bo na czekanie szkoda jest życia!

Utwór dedykuję wszystkim, którzy boją się zrobić ten pierwszy krok :)

autor

JennyJane

Napisany: 2007-03-31 Dodano: 2007-03-31 18:49:58

Ten wiersz przeczytano 609 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie