Nie powiem żegnaj...

Choć czas się żegnać - nie powiem żegnaj
i do widzenia nie powiem też.
Miłości z serca nie da się wyrwać,
ona wciąż żywa - czy chcę, czy nie.

Pachnie wciąż wiatrem i tuberozą,
znów widzę w oczach ten dawny blask.
Po barwnej tęczy biegnę do nieba
i znowu kocham jak pierwszy raz.

Nie powiem żegnaj - toż żyjesz we mnie,
w moich wspomnieniach, w motylich snach,
wierszem szeleścisz, śmiejesz się ciągle,
wiem, że mnie kochasz - jak pierwszy raz.

Nie powiem żegnaj, czy do widzenia,
gdziekolwiek pójdę wciąż widzę cię.
Jak ptak powracasz wciąż we wspomnieniach,
na skrzydłach wiatru odwiedzasz mnie.

Dopóki kocham - dopóty wierzę,
w czasoprzestrzeni spotkamy się.
Jest takie miejsce i ja w to wierzę,
na moście z tęczy znów ujrzysz mnie.




Ty-y. dn.: 04.08.2022 r.

//wanda w./ -- Wanda Maria Wakulicz//

autor

wandaw

Napisany: 2022-08-04 Dodano: 2022-10-29 22:29:37

Ten wiersz przeczytano 1586 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Sylabiczny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie