nie pozwól

Spadała w odchłań czarności rozpaczy
Roztrzaskując ostatnie drżenie uśmiechu
o stanowczość jego twarzy
z serca rozkrzyczane pragnienie
wypychało na ostrze stalaktytów swe wizje
Spowijając jej przyszłość teraźniejszą nicością
prześwitująca suknia falowała
wśród lodowatego fenu zrozpaczenia
w desperackim krzyku ściemniała dłoń
zacisnęła całą swoją tęsknote ze jej radością
wśród przenikalności satyny wdzianka
rzuciała pomysł aby znaleźć drogę na życie
Z jej twarzy do wybawcy krzyczały pragnienia
Nie pozwólbym znienawidziła miłość

dla kogoś dzięki komu życie nabrało barw:*

autor

TYNCI@

Dodano: 2007-02-14 23:36:18

Ten wiersz przeczytano 438 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie