Nie proszę

zło jakie wyrządzam samej sobie
powoduje, że się rozpadam
powoli kruszeję poddana korozji

nie wiem dlaczego niszczę uśmiech
powoli przestaje być szczery
stając się pięknym zjawiskiem na pokaz

zatapiam się w żalu
pozwalam mu się wcisnąć w oczy
by sącząc się w ciszy
przesiąknął ubranie

czuję się ciężka
dziwnie odarta
z uskrzydlonego szczęścia

i tak potwornie samotna...

wiem, że gdy tylko poproszę
zaraz będziesz obok
tuląc w ramionach roztrzęsione ciało
poczuję Twoje ciepło i słodki zapach
znów przypięłabym skrzydła

milczę jednak
poddana korozji

autor

Izabel

Napisany: 2009-02-16 Dodano: 2010-01-13 00:41:29

Ten wiersz przeczytano 530 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie