Nie pytają o drogę

Przylatują ptaki sobie znaną drogą,
jak do nas trafiają jest ich tajemnicą.
Tęsknoty za nami dłużej znieść nie mogą,
godziny, minuty niecierpliwie liczą.

Wreszcie nadlatują klucze pełne krzyku,
zmęczone przestrzenią ledwo tną powietrze.
Za chwilę się znajdą na wielkim pikniku,
rozpostarte skrzydła furkoczą na wietrze.

Łąki i jeziora przyjąć są gotowe.
dotąd panowała przeraźliwa cisza.
Ożywiły pola, lasy, łąki, wodę,
teraz kolorowy śpiew i trele, słychać.

Człowiek nie jest głuchy na głosy natury,
z serca, duszy głębi, radość się wyrywa.
Szczęśliwy się wznosi wysoko pod chmury,
pewnie poczuł miłość, jak u ludzi bywa.

autor

wrobel

Dodano: 2012-03-04 10:02:29

Ten wiersz przeczytano 1691 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie