Nie ruszam w tango

Więcej ludzi utonęło w kieliszku niż w morzu. François de La Rochefoucauld

Coś pękło, osiągnęłam nirwanę niepamiętania.
Sześciopak nie gapi się kiedy otwieram lodówkę.
I trzęsę się jak z Parkinsonem, dostaję pierdolca,
nie mam ochoty na nic, pocę się niczym świnia.

Śniadanie na kaca - strach i lęk, kołatanie serca,
skoki ciśnienia - nie modlić się nie umiem.

Wątroba jest moją piętą achillesową –uciska.
Co jest dobrego w niepiciu,jeśli nie utrata wagi?
Organizm szaleje,chcę zasnąć,głos z tyłu mówi
nie usypiaj,bo umrzesz.Wóda wyłazi z potem. Strach i lęk.

Nie spodziewałam się tak szybkiej reakcji,
a podobno to nawet początek nie jest – jaka jestem?

To okropne uczucie, miotam się między skłonnościami a determinacją,
genami a przeznaczeniem, wolną i nie wolną wolą. Ja – pajęczyca w sieci uwikłań.
Co dalej?
Trzy drinki plus paracetamol w jednym koktajlu – Nie!

Udręczona w stumilowych butach uciekam, dalej i dalej w fazie REM omijając zakusy. Wiem, nie rządzi przypadek.

J.G.
2018-0214

autor

jadgrad

Napisany: 2018-02-15 Dodano: 2018-02-15 06:21:46

Ten wiersz przeczytano 864 razy

Oddanych głosów: 106

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie