Nie umiem latać.

niektóre ptaki zostały stworzone do latania;
wzbijają się zatem wysoko, hen!,
gdzie króluje złote słońce
i leniwe kłębiące się chmury pomykają po błękicie firmamentu,
pewne o swojej wyższości nad innymi tworami Boskiej wyobraźni:
na imię im było ludzie.
niektóre ptaki zostały stworzone do latania;
rozpościerają białe jak śnieg skrzydła,
czując pęd wiatru przyjemnie rozlewający się po ciele,
subtelny, przesycony zapachem wolności.
one poznają,
czym różnią się kolor błękitny od lazuru nieba,
jak wiele odcieni może mieć proste szczęście,
gdzie zachodzi słońce,
gdzie kończy się świat.

niektóre ptaki nie umieją latać.
czują oddech wroga na wątłych karczkach,
smagający powiew podczas spadania w dół.
wznoszą wzrok, zasłaniając się szybko
przed gorejącym w oczy blaskiem
dochodzącym zza koron drzew.
niektóre ptaki nie umieją latać,
uciekają przed wyciągniętą dłonią, rumianymi policzkami tych,
którzy mieli okazać się panami,
którzy mieli bronić i szanować,
tymczasem oni nie szanują nawet samych siebie,
toczą wyniszczające boje
z butelkami, rachunkami,
z każdym dniem.

niektórzy ludzie
nie umieją żyć.

chciałabym móc.

autor

notsosaint

Napisany: 2008-11-13 Dodano: 2008-11-13 20:09:45

Ten wiersz przeczytano 449 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie