Nie zapomniałam.

Czas pognał cudowne lata,
jak wiatry jesienne liście.
Dla serc naszych duża strata,
jak bzu połamane kiście.

Czy pamiętasz kilka zdarzeń,
i te jaśminowe wiosny?
Wiem, nie zapomniałeś marzeń
pięknych, cudownych, radosnych.

Mało było naszych spotkań,
a także spojrzeń niewinnych.
Niewiele też było rozstań
i tych flircików przedziwnych.

A jednak trwają w pamięci,
te przepiękne, cudowne dni.
łza tęskna w oku się kręci
i obmywa piękno tych chwil.

W zimowe, mroźne wieczory,
kiedy bywasz smutny i sam,
może głodny, może chory.
O jak cudownie było nam

grzać ręce w ogniu kominka,
podziwiać śniegowe płatki,
stanąć przy oknie, gdzie choinka
ubrana w świąteczne szatki.

Zapalić świece woskowe
tak pszczelim miodem pachnące,
przytulić serce do serca,
i usta do ust gorące.

I wspomnieć młodzieńcze lata,
te wiosny pachnące bzami.
Marny los figle nam płatał,
że my zostaliśmy sami.

Dziękujemy Bogu za zdrowie, za miłość pierwszą i drugą i za to co nikt się nie dowie. Za jesień życia tak długą.

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2015-02-16 Dodano: 2015-02-16 01:48:33

Ten wiersz przeczytano 2415 razy

Oddanych głosów: 49

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie