Wszystko kiedyś się kończy...

Błądze po ciemnych korytarzach życia...
Wokół mnie wyciągnięte dłonie zamazanych twarzy...
Splamione fałszem krzyki...
Skażone kłamstwem słowa...
Zroszone złością spojrzenia...
I gesty niosące ból i smutek...
Gdzie są moi Przyjaciele?
Gdzie są rażące przejżystością oczy?
Gdzie są niedoścignienie czyste słowa?
Gdzie są pachnące dobrocią gesty?
Gdzie są moi Przyjaciele?
Gdzie się podziali ludzie, którzy zamiast serc mieli promyczki radości i szczęścia?
Gdzie Ci, co mieli skrzydła?
Gdzie Ci, którzy mieli palące szczerością łzy, które spływały po moich ramionach?
Boże...dlaczego zostałam sama?
Proszę o ziarenko litości...albo o śmierć...
Bo aby żyć trzeba mieć chociaż źdźbło sensu...
A mi brak wszystkiego, ja po prostu żyje nieżyjąc...
Gdzie są moi Przyjaciele?!?

Trudno się pogodzić z utratą bliskich ludzi, ale później jest juz tylko lepiej ;)

autor

Polinek_18

Napisany: 2006-03-04 Dodano: 2007-08-17 20:26:56

Ten wiersz przeczytano 728 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie