Niebiańska kobieta

Złożyła skrzydła z własnego cienia,
uśmiech oddała w ofierze,
naga jak w dniu narodzenia,
wodę święconą w dłonie bierze.

Opada twarzą do ziemi,
łzy kryształowe ociera,
prosi by ją do nieba wzięli,
a Bóg się przed tym opiera.

Chce piękną niewiastę,
zatrzymać na dole,
by swym blaskiem świat rozświetlała,
Ta chce zobaczyć świętych aureole,
i matki, którą kochała.

Lecz śmierci własnej nie sprosta niewiasta,
bo wszystko nad zycie kocha,
bóg mówi jej łkaniom koniec i basta,
a ona wciąż szlocha i szlocha.

Jeszcze raz głowę zwróciła do krzyża,
wypiła truciznę i zgasła,
lecz głowę zawsze przed Bogiem uniża,
Ta piękna niebiańska niewiasta.

autor

kasiapeace

Napisany: 2006-03-01 Dodano: 2006-03-08 21:42:01

Ten wiersz przeczytano 695 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie