W niebie
Niebo pełne jest wesołych poetów
Łagodnych i miłych epitetów
Metafor, co podziw kunsztem rodzą,
Stóp szlachetnych, co w rymach brodzą
Tu uśmiech, tam radosne szlochanie
Bzem pachnące poety ubranie
Niewiarygodnie lekka ta chwila
Niczym pyłek na skrzydłach motyla
Serce niezmiernie raduje,
Serce, co w pełni miłuje.
autor
Piotr_Wójcik
Dodano: 2006-11-15 16:32:03
Ten wiersz przeczytano 1167 razy
Oddanych głosów: 11
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.