Niedźwiedzia samotność

Pewnego poranka szedł niedźwiedź ścieżyną,
niewesołe myśli zaprzątały umysł.
Chroniczna samotność oczyska zaszkliła.
Zdjęty rezygnacją łapami powłóczył.

Nagle jęk usłyszał. Rozejrzał się czujnie,
wkoło tylko drzewa, ani żywej duszy.
Znowu dziwny pomruk - nie wilczy, nie ludzki,
tak jakby znajomy. Uniósł łeb do góry.

Na nagiej gałęzi przysiadła bogatka.
To przecież nie ona! Dźwięk znów się powtórzył.
Tym razem pobrzmiewał bólem i rozpaczą,
ktoś wzywał pomocy. Miś z gruntu nieczuły,

jednak te wołania wzbudziły empatię.
Rozejrzał się baczniej, wtedy właśnie dostrzegł
wilczy dół. Ciekawe, kto siedzi w pułapce?
Poczłapał, zagląda - niedźwiedzica młoda

daremnie próbuje wydostać się z matni.
Podumał przez chwilę, podrapał się w głowę
i burknął - ślicznotko, gdybyś uważała,
byłabyś tu ze mną, a nie w ciemnym dole.

Odwrócił się szybko na niedźwiedziej pięcie
i poszedł przed siebie, wzdychając co chwila
- smutna moja dola, wciąż brakuje szczęścia,
choć w gawrze sen miałem, że spotkałem miłość.

autor

Turkusowa Anna

Napisany: 2019-03-05 Dodano: 2019-03-05 15:26:39

Ten wiersz przeczytano 1732 razy

Oddanych głosów: 49

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie