Niemądry gość

Był sobie gość – niemądry dość,
więc cieciem na koniec jest życia.
Kobiecie - zrobił on... - przy-krość:
- już Ona – znać nie chce oblicza.

Jak zadra... - ość! – więc... – złość i łza...
Lecz – on – nie chce dać za wygraną.
Tam, gdzie on jest - gdzie łzy - kro-pla
- wybrańcem chciał być... – i z wybraną.

..............

I tu się nagle wierszyk rwie...
dlaczego? - w tym rzeczy - sedno:
czy - kochać? - w necie - róże dwie?
- czy być?.. (- prawdziwie) - z jedną...
.............

I dalszy ciąg - dopisał czas...
- szybciutko i bez zwłoki.

Jak wiór zapałki - tak on zgasł...

(Czy rzuci go - los(?) - do rynsztoku?..)


(- zbyteczny jest...) - Czy w pierwszy deszcz
poniesie burzowy go kanał?..
Jak zbity pies!.. (- tą miarą mierz...)

Ma dość!.. (- w samotności mieszkania.)

.................

Pochwycił młot! - uderzył w dzwon,
bo serce - pęknięte... - nie biło...
- I echa ton... -"po zgon! - po zgon!
- chcę Twoją być! - szukaj mnie!.. - "Miłość!""

[I tak się kończy bajka ta.
- Czy znalazł ją - tego nie wiem...
(- coś w trawie - piszczy... - cicho - sza!)]

Nadzieja - w odwiecznej jest Ewie.

11. - 13.01.2019 r.

autor

Wiktor Bulski

Napisany: 2002-01-06 Dodano: 2019-01-11 21:08:05

Ten wiersz przeczytano 2595 razy

Oddanych głosów: 24

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie