Niemoc

I wszystko smuci, i nic już nie bawi...
kaskady wspomnień, nieśmiałe zabiegi,
by zdobyć coś, co już nie do zdobycia,
odmienić los, który nie do odmiany...

Mieć czas coś zrobić - nie mieć czasu na nic,
wstawać dlatego, że wciąż tak wypada,
sprzedawać myśli nie pierwszej świeżości,
które, gdy wzlecą, konają w niebycie...

Przemierzać miasta, poznać mnóstwo ludzi,
i bywać u nich - wymieniać spojrzenia,
a przysłuchując się z poważną miną
wciąż przytakiwać...

A kiedy wieczór nadejdzie tajemny,
serce swe skłonić ku wyżynom nieba...

I gwiezdne pismo przeczytać w ukryciu,
że wszystko smuci i nic już nie bawi...

Zapłakać gorzko...

I umrzeć...

A potem?

Tarnów, 26.10.2004

autor

KUBALSON

Dodano: 2005-10-08 18:09:43

Ten wiersz przeczytano 526 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie