Nierozumna królewna

Tęsknota głaszcze cię, przytula,
sznuruje usta, by umilkły,
przestały krzyczeć, nic to nie da
już nie nakarmisz ich, nie trzeba.

Pomadkę znów nakładasz z wdziękiem,
przykrywasz smutek grubą warstwą,
tęsknota brzęczy, nie rozumie -
po co na usta opatrunek?

Tęsknota czuwa, cicho mruczy,
podpiera oczy strzępem wiary,
wsłuchuje się w melodię duszy,
chciałaby tańczyć, już nie umie.

Królewna z lustra też zniknęła,
nic nie pomoże lifting, puder,
tęsknota krem nakłada prawdy,
teraz ty tego nie rozumiesz.

Szczerości ścięgna już zerwane,
zawładnąć chciały tą miłością,
tęsknota tylko kiwa głową -
mądrość i serce też zawodzą.

autor

Eloise

Dodano: 2008-10-04 07:30:10

Ten wiersz przeczytano 1015 razy

Oddanych głosów: 44

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie