Nieuchronność

Stoję nieruchomo u brzegu mego rozmyślania
I urzeczony spoglądam na nagie płomienie,
Gdy tańczą pięknie, a ogień pochłania
Me papierowe, skryte marzenie.

A choć me słowa popiołem staną się za chwilę
I nie odczyta ich wtedy już nikt, nawet ja.
To wiem, że gdy znikną wraz z dymem,
Jak feniks odrodzą się i tak.

I nawet gdy wiatr rozwiać popioły spróbuje,
A czas przygasi żar ognia zapomnieniem,
To iskra życia marzenie przywołuje,
A tęsknota spala je płomieniem.

autor

premo3

Napisany: 2014-03-13 Dodano: 2014-03-14 09:25:31

Ten wiersz przeczytano 479 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie