Nieuniknione
...wiatr...
Wkradasz się w swoje dawne odczucia
nie chcesz by „teraz” zapomniał
„było”
sięgasz do siebie bardziej już chłodno
pytasz się głośno: czy się skończyło?
A w odpowiedzi nic już nie widzisz
jednak, co czujesz nic to nie zmieni
masz swoje tylko własne odczucia
jeśli prawdziwe pogódź się z nimi.
Powietrze ciężkie klimat przed burzą
zapach znajomy, cisza, wytchnienie
zostaniesz mokry zmarźnięty smutny
albo wiatr chmury ciemne rozwieje.
...niech rozwieje...
autor
gwiazdanocy
Dodano: 2008-05-27 01:54:33
Ten wiersz przeczytano 454 razy
Oddanych głosów: 4
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (2)
Po burzy cisza, po ciszy...pierwszy oddech nowego
powietrza, pierwszy krok- nowej drogi...Wszyscy to
rozumiemy, a jednak tak trudno się z tym pogodzić-
sercu...Miłość to zagmatwane w prostocie kochania
uczucie...
wiele w wierszu smutku, ale iskrzy koniec nadzieją. są
burze, deszcze, potem słońce, parno i znów burza. ale
w gruncie rzeczy slońce swieci cześciej i zaświeci
napewno. dzis wiersz pełen żalu, ale piękny.