Niewidoczny promyk

Sam w sobie wiary mieć nie mogę
Chodź wielu tak mówi na mej drodze
Los mnie rzucił po między naiwność i nadzieje
Tylko że poznać ich nie potrafię
Szukam co dzień światła wewnątrz mej duszy
Dostrzec nie mogę chodź w niebo patrzę prosząc
Prośby bez skutku starania na nic
Mógł bym się poddać tylko tego też nie potrafię
Gdzieś na pewno po ziemi chodzi człowiek
Który zaszczepi mi poczucie nadziej
Czy gdy tak myślę i staram się znaleźć
To już nie jest jej pierwszy promyk?

autor

Niespełniony

Napisany: 2006-12-10 Dodano: 2006-12-10 10:22:59

Ten wiersz przeczytano 503 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie