Niewyobrażalne...

Krzyczę w tego co mnie rani otchłań ,
Stąpam po bezkresach własnego cierpienia,
W myślach cichutko mówię "zostań"
a usta nie mogą wypowiedzieć twojego imienia.

Idę dalej odurzona słabością,
która każdego dnia mnie przytłacza
to co zawsze było całością
teraz w gruzy się przeradza.

Wciąż stąpam ciernistymi drogami,
patrząc na wszystko co zburzyłam,
czując jak świat zanika pod moimi stopami,
powoli czuję ulgę... - właśnie się zbudziłam.

autor

Mena

Dodano: 2010-01-19 16:08:48

Ten wiersz przeczytano 543 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie