Nieziemska symfonia

Wiał porywisty jesienny wiatr uderzając o ściany, zdawał się łkać i jęczeć. Tarmosił i szarpał gałęzie rozłożystego klonu miotając się jak zwierze. Uschnięte zrudziałe liście umykały przed nim
z ostatnim desperackim szelestem życia, zanim zimny deszcz zmieni je w nijakie błoto. Tak też się czuła zamknięta w
nieprzenikalnym pęcherzyku swojej wewnętrznej ciszy, kiedy tęsknota wielką falą szarpała jej serce, budząc nieznośny ból i napięcie. Pragnęła je ukoić. On był jej ukojeniem. Jak zawsze. Gdy byli razem plusk jesiennego deszczu był tak bliski jak nieziemska symfonia. Z radia płynęła cicha muzyka, w łagodnym blasku świec powoli popijali wino. Kiedy jego usta spoczęły na jej wargach, z westchnieniem wyszeptała jego imię. Czuły dotyk jego gorących dłoni rozpalał jej krew. Odsunęła się trochę, żeby spojrzeć mu w oczy i zobaczyć w nich swoje odbicie. Pociemniałe, prawie czarne źrenice patrzyły w jej oczy z napięciem i intensywnością, w obliczu których zawsze czuła się obnażona do naga. Nie przestały się wpatrywać, nawet wtedy, gdy powlokły się mgłą. Wiedział, że ona resztką sił trzyma się śliskiej krawędzi rozsądku. Jej serce waliło jak oszalałe, wypełniało głuchymi uderzeniami klatkę piersiową i krtań. Pocałowała go głęboko i zachłannie, zanurzając palce w jego włosach. Gdy się kochali, jej twarz jaśniała radością i podnieceniem. Czuła, jak ogarnia ją gorąca rozkosz, miękka,
niespieszna i słodka. I kiedy wreszcie ułożyli się do snu przytuleni, nasyceni i szczęśliwi, czuła się wolna i wypełniona miłością. A za oknem wiatr zawodził i szeleścił martwymi liśćmi z zimną pieśnią szarych pól i smutnymi duchami kwiatów.
Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2011-10-11 Dodano: 2011-10-12 21:42:50

Ten wiersz przeczytano 889 razy

Oddanych głosów: 24

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie