NIMFA 4
Długo stała
zasłuchana
w te lasu odgłosy
a jej stopy
całe zmokły
od wieczornej rosy
w punkt odległy
gdzieś wpatrzona
zatrzymana lękiem
czekająca
aż ktoś wyjdzie
złapie ją za rękę
kiedy słońce
zachodziło
nagle posmutniała
czyżby jednak
się myliła
i źle zrozumiała
ale co to
tam w ciemności
jakby świecy płomyk
znów nadzieją
zajaśniała
cudny szczęścia dotyk
nogi same
ją poniosły
pamiętała drogę
zapach drzew
i ziół owoców
wszystko to co drogie
przystanęła
zachwycona
światła migotaniem
jej polana
nad nią wachlarz
świetlikowych panien
hamak w kwiatach
ciepła przystań
w uszach dźwięki dzwonów
to radosne
serca bicie
wróciła do domu
autor
ZOLEANDER
Dodano: 2017-03-27 16:09:43
Ten wiersz przeczytano 788 razy
Oddanych głosów: 22
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (18)
Największe szczęście wrócić do domu. Piekny wiersz,
ładnie zakończony. Pozdrawiam.
Lubię takie:-) wszędzie dobrze, w domu najlepiej
Pozdrawiam Jolu:-)
piękne zakończenie z radością powitała rodzinne progi
- podziwiam twoją fantazję ;-)
pozdrawiam