Niobe z sąsiedztwa

przychodziła z sobie tylko wiadomej
rzeczywistości równoległej
ulicy
podobnej do nieskończenie wielu
innych światów
widywano ją w klatce schodowej rudery
w zimnym podwórzu o zapachu stęchłego zapomnienia
dosiadała się do kamiennoszarych
wagabundów żyjących na krawędzi
murków chodników skwerów i parkanów
szwendaczy o których nikt nie wie skąd się biorą
ich pieniądze na gorzkie nieba w powszednich butelkach
i tylko wtedy ożywają
nabierając niewesołych odcieni i barw
a ona
wydawała z siebie przeciągły krzyk płacz złorzeczenia
tak jaskrawo zakrwawione bólem
że każdy milkł porażony chociaż nie mógł słuchać
czasem
trzeźwo stąpała tuląc do piersi zawiniętą w kocyk
najczulej i najdelikatniej jak tylko matka potrafi
lalkę w kształcie i rozmiarze niemowlęcia
nie mieliśmy wątpliwości
umieściła w kukle wezbrane macierzyństwo
czując że mała tam jest
kiedyś
odwieziono ją do zamkniętego świata
który nie jest równoległy do niczego
tam w chłodnych okowach psychotropów
które nie zastępują gorzkich haustów nieba
dość szybko przesiąkła przez ściany
materii do sobie tylko wiadomego sposobu bycia
w końcu nie miała innego wyjścia
i nikt
już nie wspomina Niobe z sąsiedztwa
która nie nosiła przy sobie nawet imienia

autor

Oxyvia

Napisany: 2014-12-28 Dodano: 2014-01-19 01:51:41

Ten wiersz przeczytano 1794 razy

Oddanych głosów: 35

Rodzaj Biały Klimat Dramatyczny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie