Nostalgia z Samotnoiścią

Kiedy Nostalgia mnie w życiu dopada.
To na kanapie się przy mnie rozkłada.
A z drugiej strony Samotność zasiada.
I na me ciało swe łapy zakłada.
A ja siedzę w środku, stłamszony zduszony.
Bo wiem, że znów przez nie będę męczony.

Nostalgia wyświetla mi filmy z przeszłości.
Gdy byłem młody, szczęśliwy i pełen ufności.
Miałem swe cele, plany, idee, marzenia.
Pełen zapału i chęci dobra czynienia.
W tym kadrze widzę teraz ołtarz i żonę w welonie.
Do której me serce do dzisiaj gorąco płonie.
I słyszę dokładnie przysięgi słowa.
Które składała ma druga połowa.
Dziś wiem, że to była fikcja, obłuda.
Tych żony „wyskoków” jest lista długa.

Iznów czuję na szyi jak coś mnie uwiera.
Tak dosyć mocno, aż dech mi zapiera.
A to Samotność mnie znów obejmuję.
I ze mną bezczelnie, niestety się obściskuje.
Więc z kanapy się zrywam i uciec próbuję.
Biegnę jak opętany lecz oddech jej za sobą czuję.
I chociaż się chowam i kamufluję.
To jednak samotność mnie wciąż odnajduje.

Nostalgia, Samotność i ja rodzaj męski.
Tworzymy niestety trójkąt - ciut nie małżeński.
I przez to mi przykro i trudno niezmiernie.
Że życia płomyk przygasa wciąż we mnie.
I chociaż na nowo próbuje odszukać swej drogi.
To jednak nie mogę ugasić w swym sercu pożogi.

autor

Pensatore

Napisany: 2011-02-08 Dodano: 2011-02-10 20:34:49

Ten wiersz przeczytano 565 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie