Nowogardzka wiosna

Tym co toczą ciągłe spory radzę spojrzeć w oczy wiosny i na spacer w plener skoczyć.

Nowogardzkie jezioro
niczym klejnot w koronie
tak na malachitowo
wrasta w miasto niemłode.

Z wiosną życia nabiera.
Przed wieczorem na wodzie,
sejmik mewi się zbiera
- każda krzyczy o sobie.

Ta dyskusja zbyt głośna,
trwa bez przerw aż do nocy
i w kolejnych tygodniach
- aż je miłość zjednoczy.

Łyski, kaczki w tej porze
już parami pływają.
Wkrótce gniazda lęgowe
w trzcinach, gdzieś pochowają.

W Sarnim lesie na zboczu
kwiat zawilców się śnieży,
a kaczeńce na słońcu
złocą się wokół wierzby.

Kosów gwizdy zalotne
koncert żabi zwiastują,
bo gdy ciepło tu dotrze
chóry ich wszystko zgłuszą.

Chociaż jeszcze noc zimna
i kwietniowe przymrozki
miasto zielenią wita
wiosenny blask miłości.

Nawet starcom tak jakoś
uśmiech kwitnie na twarzy.
Może im się zebrało
tak wiosennie pomarzyć?


(2016-04-10 K. Puchała)

autor

stary

Napisany: 2012-04-13 Dodano: 2016-04-13 09:42:25

Ten wiersz przeczytano 977 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie