Z nurtem...

Gniewna jesteś rzeko - rwąca i głęboka,
gdy śniegi spływają, kry w tajaniu nikną.
Tyle mocy w tobie - ile unieść zdołasz.
Porwij, bym poczuła tę siłę niezwykłą.

Podam się z ufnością wartkiemu nurtowi,
odmierzając drogę kroplami wolności.
Wykrzyczę w zamęcie co niszczy i boli,
zmyję z siebie niemoc, która duszę jątrzy.

Przybierasz na sile - spieniona i mętna,
występujesz z brzegów żywiołu szaleństwem.
Gdy tracisz kontrolę - nie potrafisz przestać,
jak ja przerażona, co przed nami będzie.

Ulegasz naturze z kolejnym rozdaniem.
Czyżbyś siostrą była w zmienionej postaci?
Toczysz ciągle wody, jak Syzyf wytrwale,
by oddać się morzu i część siebie stracić.

Wracajmy do źródeł, gdzie miłość dziewicza -
- bez więzów, nakazów, tęsknoty i rozstań.
Nieskażone szczęście można jeszcze schwytać,
lecz, czy potrafimy tym uczuciom sprostać?





poprzedni tekst

autor

mamusia45

Napisany: 2019-02-20 Dodano: 2019-02-20 18:59:38

Ten wiersz przeczytano 1067 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie