W objęciach śmierci

Najsmutniejszym jest człowiekiem
Ten - co kocha bezgranicznie
A osoba ukochana
Gubi się w objęciach śmierci

Jeszcze dotyk ust Jej czuje
W myślach prawie głaszcze dłonią
W cieniu Krzyża popłakuje
Lecz nie nad Nią a nad sobą

Wszak Jej z ulgą na cierpienie
Przyszedł koniec – znieczulenie
A mi bólu nosić brzemię
Po Jej stracie, upodlenie

Co mnie teraz będzie cieszyć?
Co do życia pchnie na nowo?
Świat zawalił się naprzeciw
Mógł mnie zabrać razem z Tobą…

autor

Art

Napisany: 2006-11-20 Dodano: 2006-11-20 19:20:48

Ten wiersz przeczytano 373 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie