Syn o prawdziwym Ślonsku

W Grabowinie, pod lasym, tam żech sie urodziył
I w myślach wracom se czasym. Miedzkom żech chodziył
Do kościoła, do szkoły.Wszystko w polu kwitło.
Teraz som sam ugory, życi kajś uciykło.
Poschły wszystki sośniczki, świyrki wyginyły,
Co stoły tam dycki. Komu one wadziyły?
Keryś wydoł wyrok, wspomniynia mi zabiyro.
Teraz widza dopiyro, jak świat moj umiyro,
Mom yno te wspomniynia, co serce radujom.

Choć jo świata nie zmiynia, prosza tych, co trujom,
Co gruby stawiajom i co nom luft zatruli,
Niech yno pamiyntajom, że to wszystko skuli
Tej ich polityki, tej całej chynci zysku
Som te czorne rzyki i zamiyro sam wszystko.
To, co jeszcze zostało, to chcom zamurować,
Choćby im było mało. Nawet sztuczno trowa
Już tyż wymyślyli. Co nas jeszcze sam czeko?
Ślonsk sie przewraco, chyli. Jak jeszcze daleko?

Czas sie opamiyntać i zaczonć żyć inaczyj,
Nie dać sie opyntać. Muszymy dzieckom naszym
Tyż dać jakoś wizja, na dzieciństwo, wspomniynia,
Żeby żyli w izbach, a niy choćby w wiynziyniach.
Niy w klotkach, we bunkrach, w plastyku i betonie,
Ale w słońcu, w kwiotkach, niech wszystko utonie.
Już najwyższo je pora, tyn nasz Ślonsk pozmiyniać,
Po hołdach i ugorach zostawić wspomniynia.

autor

stan09

Napisany: 2007-11-11 Dodano: 2007-11-12 09:28:01

Ten wiersz przeczytano 466 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie