Obojętność

Boję się...

Rozpaczliwie wołam o pomoc,
Jednak każdy krzyk,
Wydobywający się z moich ust,
Staje się niezrozumiałym szeptem
Dla zabieganego tłumu.

Potrzebuję pomocy...

Wyciągam ręce prosząc,
By ktoś pochwycił mnie.
Próbuję utrzymać się tu,
Jednak zjeżdżam po powierzchni,
Śliskiej niczym lód,
Coraz niżej i niżej.

Nie ma nikogo...

Nikogo, kto zechciałby uratować
Gasnący płomień życia.

autor

Gosiak-66

Napisany: 2006-12-11 Dodano: 2006-12-12 18:21:30

Ten wiersz przeczytano 434 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie