Obok człowieka

tak często
obojętni przechodzimy
obok człowieka
siedzącego bez rąk i nóg
żebrzącego o kromkę chleba

szturchany poniżany
nie mówi nic
tylko się uśmiecha

aż pewnego razu
zatrzymał się samochód
wysiadł młodzieniec
przytulił
nakarmił
i tak powracał każdego dnia

później nastała cisza
młodzieńca już nie było

kaleka czołgając się jak wąż
odnalazł go w szpitalu
od lekarza się dowiedział
że utracił wzrok

z miłością oddał mu swe oczy
nigdy z niczego się nie tłumaczył
wrócił pod drzewo
dalej żebrząc o chleb

młodzieniec wyzdrowiał
pojechał nakarmić kalekę
spojrzał na niego
i zrozumiał
że on z miłości oddał mu oczy
bo dobro wraca
nie każdy o tym chce wiedzieć

Autor Waldi

autor

waldi1

Napisany: 2019-01-26 Dodano: 2019-01-26 00:02:08

Ten wiersz przeczytano 727 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie