od Niewinnego. raz...do...

gdybyście wiedzieli co siedzi we mnie

a mną nie jest!

raczej przeklętym krótkim złudzeniem...

za duże pieniądze.

nie moje.

ile można dać?

ile??!!

by godzine wyrwać z życia szaleństwa?

by umierać...

i rodzić się w sobie na nowo

ciągle?



wdziera się w ciało

moje

bez oporu!

bo go pragne..



a wy nigdy nie wiecie kiedy.

jesteście ślepi

ja przynajmniej już dawno wydłubałam sobie oczy

i nie świece. nie udaje.

żeby by było wszystko jasne.



no więc kiedy? -teraz pytacie

kiedy wyobraźnie moją z błotem mieszacie

a ona żyga pomysłami!

na moje glany z pozdzieranymi stokrotami

-powolii zamienia się w martwice.

mój skarb jedyny!

prawdziwy.



biały...

w lekkim wgłebieniu

za sprawą zapalniczki

szybko się zmienia.

jak głupi

a ja z drżącym ogniem w ręce.

odliczam sekundy.

głodnieje.

chce wykrzyczeć swoje imię!

czyste jak kiedyś

nie opylone białym gówniany pyłkiem.

a potem wokól zasiać maki

-do oglądania...



na łące znowu

kochać się z wiatrem.

autor

*Hippie*

Dodano: 2006-10-30 19:45:31

Ten wiersz przeczytano 425 razy

Oddanych głosów: 6

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie