Od środka

Wewnątrz mnie jeszcze płonie to co zdążyłeś rozpalić,
zanim całkiem wyszedłeś na prostą z moich marzeń.
Wątpliwość pojawia się z czasem gdy, znikasz za zakrętem
wąskiego korytarza w którym ja się nie mieszczę.

Próbowałam już nieraz prześliznąć się do ciebie
przechodząc blisko ściany grubo pokrytej szronem
Gdy dotykałam jej dłońmi czułam jak bardzo jest zimna
Przykładałam też skronie. Cholerne pulsowanie,

udało się opanować do najniższego poziomu.
Zostałam bryłą lodu skumulowaną wewnątrz.
Ołówek już się nie łamie kiedy o tym pisze:
„chowając moje ciepło, skurczyłam się za nas dwoje”.

Zrobiłam się bardziej wąska naprzeciw moich pragnień,
przeniknęłam na luzie do następnego razu.
Nie zastanawiam się nawet czy kochasz mnie właśnie taką.
Jestem zewnętrznie zimna (trzymam się dzielnie pionu).

Teraz już siedzisz mniej pewnie na mojej przytulnej kanapie.
Dzisiaj może ci powiem, bo wiem, że mnie zrozumiesz.
Powiem, na pewno ci powiem jak bardzo nie lubię chłodu.
Rozbierzemy to razem na jakieś cieplejsze kawałki.

Aut, z tym "najlepiej na leżąco" to nie bardzo bym się zgodziła...ale dziekuje za radę...Dziekuje bardzo również innym czytelnikom za uwagi i komentarze.

autor

szarman

Dodano: 2009-10-27 01:44:04

Ten wiersz przeczytano 835 razy

Oddanych głosów: 25

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie