Oda do Miłości

W zimności
W ciemności
Bez uczucia ciepła

Miłości!
Wzleć nad ludzi światem
Nad zimne oblicza
Tam rozpostrzyj skrzydła
Niechaj świat się dowie zatem
Że istniejesz
Niechaj ciebie pozna
Niechaj cię zobaczy

Niechaj ten kto cię doświadczył
Kto cię zdążył przeżyć
Takim spojrzy na to okiem
Jakim się nie sparzył

Miłości! Ty nad wierzchy świata wzlatuj
A swą mocą wielką
Przenoś góry i pagórki
I do serc odlatuj

Spójrz wokół na te zimne twarze
Są jak rzeźby wycięte z marmuru
To ludzie
To ci co żyją w szczęścia ułudzie
A nie znają miłości i dobra smaku

Miłości! Z tobą wszędzie kroczę
Z tobą serce dzielę
Ze złym światem walkę toczę
Zrywam kwiatu ziele

Chodźcie szczęśni przyjaciele!
Niechaj miłość w nas zagości
Niech w sercach się krząta
Chodźcie szczęśni przyjaciele!
Drodzy moi bracia
Niech się serca wzbudzą
Niech wspólnie się trudzą

Chodźcie szczęśni przyjaciele!
Niech miłość się troi

Niech nikt się nie boi
Okazywać serca i miłości swojej
Bo my przecież tylko ludzie
Co żyjemy w szczęścia ułudzie

Miłości! Otocz nas dziś swym ramieniem
Jak pisklę kokoszka
Niechaj Ciebie znają wszyscy

Z radością, a nie ze zdziwieniem
Stań się w końcu ty świata imieniem
Niech twój symbol promiennego serca
Ucisza, raduje
Niechże smak miłości
Wszystkim ludziom posmakuje

Miłości!
Niech twe wnętrze zostanie zgłębione
Przebite serce w morzu utopione

Wzbij się nad świata przestworza
Niech nad tobą wschodzi każda piękna zorza
Niech słońce co rozbawia dzieci
I nad ludźmi dorosłymi świeci.

młodzieńczy utwór inspirowany klasyką

autor

Emilia Szumiło

Napisany: 1996-12-06 Dodano: 2006-09-01 01:27:35

Ten wiersz przeczytano 928 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie