Odbicie
W wodzie bloki się odbiły.
W jednym z okien Ty.
Drży, faluje Twoja postać,
zwiewna niczym mgły.
Przyklęknęłam i w Twej twarzy
zanurzyłam dłonie.
Tylko tak Cię mogę dotknąć.
Smutek w sercu płonie.
Wiem - nie kochasz. Wiem - bez Ciebie
muszę spędzić życie.
Już odchodzisz. W wodzie okna
pustego odbicie.
Kalina Beluch
Komentarze (7)
wrażliwość i otwarte serce na miłosc wiec po cóż
słowa....tęsknij i kochaj.....pozdrawiam...
Czuję przesłanie, rozumiem przekaz, do mojej kobiecej
wrażliwości dotarłaś, pozdrawiam:)
Miły do przeczytania jeżeli nie zagłębiam się w tekst,
jego logikę i ewentualne błędy. :)
popatrz Kalino znaleźli się tacy , którzy chcą
nauczyć Cię polskiego , śmieszne, wiesz , że za Twoimi
wierszami przepadam :)
"Wiem - nie kochasz. Wiem - bez Ciebie
muszę spędzić życie."
Czy pani nie widzi, że to banał jest?
Gdzieś tam rym, jakaś inwersja, wszystko przypadkowe.
Zaimki wielką literą drażnią. Mało poetycka ta pani
poezja.
Kalino. Podziwiam literacką fantazję. Ja nie
umieściłbym fontanny z wodą naprzeciwko bloku . Moja
intuicja nie sięga aż tak daleko, by zjawić się
właśnie tam, gdzie twarz byłego faluje w wodzie.
Chociaż za to należy ci się plus. I nie smuć się.
Spotkania nad jeziorem albo morzem zdarzają się często
i są zazwyczaj bardzo romantyczne. Serdecznie
pozdrawiam.
przejmujący i smutny wiersz ale piękny jak piosenka