Odbicie szaleństwa.

Nukleotydów bank
i sopranu sześcian
rozbija chaos myśli
mydlaną rzeczywistość.

Brnij w ślepotę
i znudzoną otchłań.
Znikasz jak ja;
niewidoma w martwym Ego
współczesna rzeźba
nie z twych rąk,
lecz z obcej woni.
Śliniłam się
prozaiczną miłością
i perfidnym blaskiem;
nie będę twoja gdy
oddech zaprzestanie we śnie;
ust fioletowych
bezbarwnych od światła
wyimaginowanej miłości,
zadurzone skromnie
w niejasnym płomieniu kwaśnym.

Od wnętrza zgagi umysłu
a serca ?
sprośnego przez marzenia niewładne,
w niewoli.

autor

Hekate

Napisany: 2008-05-14 Dodano: 2008-05-15 15:27:24

Ten wiersz przeczytano 376 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie