Oderwanie

Siedzę sobie w świetle sztuczności i komercji
Tak bardzo chciałbym się z niego uwolnić

I teraz dla Ciebie znów tworzę piękno

I choć on taki jest, przykładam pióro do warg
Ściągam z nich natchnienie jeszcze nie wypowiedziane
Niech ten sztylet poety tym razem zmieni się
I niech dla Ciebie będzie jak naszyjnik z pereł

Bo siedzę tu znowu, i wychwalam Twe piękno
Jasnej i gwiaździstej nocy letniej
Tego uroku i ciepła, dziwnego bezpieczeństwa
Tych oczu szarych ciekawości i pewności
Zaglądających mi w duszę
Tych ust uśmiechu i stałości słów
Czerwieni porywającej do tańca i zdobywającej serca
Figury dla której dawni panowie daliby się zabić własnymi mieczami

Kolejny raz me myśli jak wiatr jesienny
Lecą w te strony, i choć to kolejny raz
To ciągle są te same
Jakby bardzo chciał chciał, by muskały Cię jak pióra pawie lub poduszki z aksamitu

Tak mógłbym się odrywać z komercji i szarości zawsze
Byle dla Ciebie, dla miodu w głosie
Dla uśmiechu bezpieczeństwa i szczęścia
Zrzucać dla Ciebie tą siłą nałożoną maskę
I już więcej nie przejmować się resztą
Bo ty jesteś, a reszta to puch marny

Ale jak szkoda, że mieczem nicnierobienia Przebijasz mi serce

Przebijasz, ale nie zabijasz

Bo chwalić Cię dalej będę

autor

Konstanthinos Straticonios

Napisany: 2007-02-21 Dodano: 2007-02-21 01:40:06

Ten wiersz przeczytano 451 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie