Odziana w miłość, lecz bosa

Znów obok mnie ta sama pusta poduszka,
Zatapiam w nią twarz moją zapłakaną
Tylko ona będzie cicho szeptać do uszka,
Melodię tak dobrze tęsknocie znaną,

Każda łza na poduszce, to udręka wielka,
W blasku księżyca lśnią niczym rosa,
W każdej zaklęta pustych nocy kropelka,
Gonie łzy te, w miłość odziana, lecz bosa,

Bose stopy, chowam w dłoniach nocy,
Chcą biec ku Tobie, w ciemność nieznaną,
Utkaj dla mnie buty z pocałunków mocy,
Biegnijmy ku sobie ścieżką zakazaną,

Świt nadejdzie, padnijmy z wyczerpania,
Trzymając się w ramionach pocałunków,
Nie pozwólmy wyrwać sobie kochania,
Otul stopy, by noc nie zabrała nam butów.

autor

kari

Napisany: 2006-04-17 Dodano: 2006-04-17 21:53:12

Ten wiersz przeczytano 410 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie