ogród tajemnic

Dawno temu napisany, a tutaj prezentowany nie byl. Odgrzebalam dzisiaj.

w moim ogrodzie, gdzie wysoki parkan
zazdrośnie strzeże bluszczów i powoi,
gdzie pnąca róża wygłodniałe nozdrza
dusznym zapachem o poranku poi

jest skrawek gruntu, który bosą stopą
mogę przemierzać nie patrząc pod nogi.
tam nie ma żądła pszczoła ani osa;
stokrotka szepce, cień drzew myśli chłodzi.

wciągam zachłannie hausty świeżych woni
i nikt nie widzi, jaka mi pazerność
z oczu spogląda na skarby jabłoni.
bluszcz jak wąż się wije przysięgając wierność.

każdy ma ogród - parkan bądź żywopłot
grodzi mu pole na własność dodane.
i bez znaczenia, że każdego inny.
w moim niech skromny przycupnie rumianek.

ja nie zamarzę o dalekich lądach,
o egzotycznych barwach rajskich kwiatów.
ja tutaj - na bosaka, bez schylania głowy
zaglądam sobie w oczy bez zdumienia świata.

czasem otwieram furtkę, kiedy ktoś u progu
nieśmiało chce ukłonić się, nie niszcząc ciszy.
wtedy milczą na temat pochowane słowa
w zacienionej altanie, w zadumania niszy.

autor

grusz-ela

Napisany: 2013-12-19 Dodano: 2014-12-19 08:12:44

Ten wiersz przeczytano 1521 razy

Oddanych głosów: 29

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie