Oj, znam to zjawisko....

Napisany jako rozwiniecie komentarza do pięknego wiersza "Oszukać siebie" poetki o nicku "Nula.Mychaan". Dziękuję za inspirację :)

Oj, znam to zjawisko,
co tęsknotą zwane,
gdy brak jest bliskości
tego, co kochane,

szukając postaci,
wchodzisz na gościniec
- jego gestu, kształtu
w niczym nie pominiesz

…promień, co zaświeci
na jeziora toni
- to iskra w źrenicach
gdy radość w nim dzwoni

…szmer cichutki wiatru,
muśnięcia na twarzy
to jest szept najczulszy
dotyk – o nim marzysz.

Tylko strzeż swych powiek,
bo za nimi bramy
potoków wód słonych
jątrzących Ci rany…

Myśli zwilż słodyczą
pachnącego miodu,
aby się rozmarzyć
o ambrozji bogów

o kresach, gdzie sięga
siódme niebo szczęścia
o tym jak cudownie
jest w Jego objęciach.

Piękno inspiruje. Jeszcze raz dziękuję :)

autor

Maryla

Napisany: 2008-06-15 Dodano: 2008-06-15 14:40:31

Ten wiersz przeczytano 1071 razy

Oddanych głosów: 29

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie