Okręt

...it's ok

Płynę okrętem przez życia morze
Które jak otchłań w dal się roztacza
Płynę samotny, a przecież może
Mógłbym z kimś płynąć, to mnie przytłacza

Fale szumiące wszędzie dokoła
Burza na morzu statkiem mym buja
Na niebie chmury czarne jak smoła
Ciemność otacza statek do *****

Mam dość tej drogi, przez życie krętej
Chciałbym już port swój wreszcie odnaleźć
Szukam spokoju, w oazie świętej
Chciałbym sie w miejscu radości znaleźć

Sam sobie jestem sterem, okrętem
Lecz taki żywot to nic miłego
Bo ludzki widok, napawa wstrętem
Gdyż zbyt wysokie jest ludzkie ego

Straciłem mapę swą najcenniejszą
Nie widze teraz celu wędrówki
Płynę na oślep z szansą najmniejszą
Że sens odnajdę, szukam wskazówki

Obraz w mym sercu szrame utworzył
Obraz którego serce niezniosło
Zamknął mi oczy, i je otworzył
Odcisk na sercu nie minie z wiosną

Rana w mej duszy się nie zagoi
Rana tak wielka, ogniem wyryta
Ta blizna której każdy się boi
Nikt o nią nigdy nieśmiał zapytać

Zbyt wiele bólu sprawiła rana
Żeby rozmawiać o niej z innymi
Tak jak osoba sercem kochana
W sercu wyryje znak swój olbrzymi

Tak czy inaczej płynąć w dal trzeba
Choćby i wszystkie nieszczęścia świata
Nagle zwaliły się prosto z nieba
A serce było narzędziem kata

Jestem okrętem w życia głębinach
Płynę przez ono hardo i dumnie
Trzymając honor w drogi godzinach
Sam i zamknięty, w swej życia trumnie

Wiele widziałem, na wiele patrze Wiele zobacze, w życia teatrze...

autor

Zachfile

Napisany: 2006-02-05 Dodano: 2006-02-09 15:43:14

Ten wiersz przeczytano 1078 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie