OMIJANA

dla niezauważanych i porzuconych-ku pokrzepieniu serc i nadziei...

Sama wzrastam ku przestrodze,
stając się zdeptanym suszem,
bo na skalnej rosnę drodze
i przetrzymać suszę muszę...

Ale wargi chłonne pot spijają,
delektując się posmakiem soli,
pragnąc-niezauważają,
że ten posmak soli boli!

Gasnę wolno w oczach ludzi,
którzy codzień mnie mijają,
bo nikt pędów nie pobudzi,
które z suszy zasychają...

Pragnę tylko wody słodkiej,
kilka kropel dnia każdego,
duszy kruchej i ulotnej,
oraz ciepła serca twego!

autor

beti027

Napisany: 2005-05-06 Dodano: 2006-01-12 17:24:31

Ten wiersz przeczytano 466 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie