ona
bryłką lodu
na dnie serca
do ziemi
z przestworzy przyciągana
lichym wspomnieniem
pośród wielu obrazów
do nieba
wiatr ją wywiewa
dla radości życia
dla lęku przyszłości
dla mrocznego wczoraj
i wiecznej ciszy
mało doświadczona
i światem oszołomiona
na skraju lasu
czeka... czeka. czeka!
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.