Ophiuchus (Wężownik)

(Z cyklu: Gwiazdozbiory)

Na początku nie było niczego, tylko wiatr prześlizgiwał się w listowiu
kasztanów i olch.
I trawy trącał niecielesną stopą, i wodę marszczył w jeziorze,
w której odbijały się sine wargi
obłoków,
co niedoszeptane wypowiadały słowa.

Ktoś (nagle!) musnął moje skronie,
rozczesał splątane włosy.
Był tuż, obok, lecz przeszedł bezgłośnie.
Zniknął.
Pochłaniała mnie otchłań kosmosu,
mnie – spętanego jak kamień bez możliwości poruszenia,
choćby o centymetr,
milimetr.
O średnicę atomu!

I wtedy zaczęły spadać gwiazdy, wpierw jako pojedyncze ostrza fotonów,
dotąd, dopóki nie stały się galaktycznym pyłem,
kaskadą pierwotnego blasku.
Moja reakcja była reakcją ślepca, który nagle przejrzał po latach,
bowiem wpadająca do moich źrenic drgająca jasność
stała się przeciwwagą jaskiniowego mroku,
planetarnym sanktuarium rozmaitych przesunięć ku czerwieni.

Noc zapalała diamenty bezgłośnie, odsłaniała każdy szczegół rzeczy
między mną a końcem mojego cienia.
Jakiś kształt zamajaczył na skraju widzialności, wijąc się i zapętlając w serpentynach
rzeki.
Jakby to było świadectwo istnienia,
co na próżno usiłowało się wznieść.
Jakby chciało wyrwać się ze swojego świata,
donikąd.

(Włodzimierz Zastawniak)

***

https://stellardrone.bandcamp.com/track/dus t-of-the-stars

autor

Arsis

Napisany: 2015-09-18 Dodano: 2015-09-18 02:01:33

Ten wiersz przeczytano 524 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie